A MEIGUIÑA

LIMIAR

Hai tempo coñecín a unha meiga. Atopeina agochada nun vello libro de literatura galega. É fermosa e moi vella, tan vella coma a nosa lingua. As meigas non viven acubilladas nos montes escuros de Galicia, non, elas viven na nosa fala e nas lendas galegas. Tampouco son bruxas adoradoras do demo coma pensan moitas persoas, elas son trasnos transparentes, curandeiras dos sentimentos  que cada vez que falamos danzan nas verbas máis antigas do reino de Gallaecia. Foron perseguidas nos Séculos Escuros, cando por avatares da historia o idioma  galego estivo magoado. Mais o pobo  sempre amou a súa lingua, sempre amou   aos trasnos que encheron  de historias moitas noites frías ao pé dunha lareira.  A xente da aldea  endexamais  esqueceu  as verbas  herdadas dos seus devanceiros. O Rexurdimento trouxo consigo heroes coma Rosalía de Castro  ou  Eduardo  Pondal, entre outros,  que reavivaron  a literatura galega e deste xeito a meiguiña que me acompaña chegou até os nosos días agochada nese libro. Ela, igual cas súas irmáns, é coñecedora da alma humana; sabe de historias entrañables, de amor,  de soidades.  Eu hoxe teño o pracer de compartir convosco algúns deses relatos  borboriñados  ao oído en longas noites de insomnio. E o seu permiso para contalos

Amadora da Vila